Vanuit Te Anau kunnen
twee fjorden worden bezocht. Milford
Sound en Doubtful Sound. We kiezen voor
Doubtful Sound, omdat Henny en Ed 14 jaar geleden al in Milford Sound zijn geweest. Met veel anderen heb ik gedacht dat “Sound” het
Engelse woord voor “Fjord” is. Vandaag horen we dat “ Sund” oorspronkelijk “zwemmen” heeft betekend en dat alle fjorden,
waar je zwemmend de oversteek kon maken, de naam “Sund” hebben gekregen. De
Doubtful Sound is ooit ontdekt door James Cook. Om dat hij destijds twijfelde
of hij er wel uit kon varen, is hij met zijn schip niet naar binnen gegaan.
Vandaar “doubtful” en dat is de naam van deze fjord geworden.
Met de auto gaan we naar
Pearl Harbour, de haven van Manapouri, aan Lake Manapouri.
De eerste etappe van de
reis gaat met de boot over het meer, dat op sommige plaatsen 444 meter diep is,
naar de waterkrachtcentrale van
Manapouri. We passeren bergen dichtbegroeide eilanden en als gevolg van
de vele regen van de afgelopen dagen extra veel watervallen. Als we bij West Arm aankomen, staat er een bus
op ons te wachten, waarmee we naar
Doubtful Sound gaan. Vanuit de bus zien we de “Garth Falls” met zijn 365 meter,
de hoogste waterval van Nieuw Zeeland. Ook passeren we op 670 meter hoogte de
Wilmot Pass. We gaan op de tweede boot en varen onder begeleiding van de
schipper en een gids over Doubtful Sound in goed drie uur naar de Abel Tasman
Zee en weer terug. We treffen het enorm
met het weer. Als je bedenkt dat het twee van de drie dagen regent, dan hebben
wij vandaag ontzettend veel geluk.
De natuur om ons heen is
indrukwekkend. Maar het meest verast zijn we toch door het zien van een aantal
pinguïns. Eerst een koppel dwerg pinguïns, waarvan er volgens onze gids nog
maar 3000 zijn. Daarna ook nog een paar diksnavel pinguïns. We zien ook drie
meeuwen die de buit proberen te pikken van een zeerob, die we zien zwemmen met
een vis in zijn bek.
 |
| Bijschrift toevoegen |
 |
| Een waterval |
 |
| Het koppel |
Onderweg , om twaalf uur
hier en in Nederland om twaalf uur ’s nachts, is Ed eigenlijk pas echt jarig.
We vieren het met “happy birthday” en drinken het eerste glas wijn van de dag.
Als we in een rustige zijbaai varen vertelt de gids dat de schipper de motoren gaat uitzetten. Hij vraagt de passagiers om dan ook een paar minuten stil te zijn, zodat we alleen de natuur horen en daarvan kunnen genieten. De stilte is indrukwekkend, we horen allen het geluid van watervallen en van vogels.
Als we in een rustige zijbaai varen vertelt de gids dat de schipper de motoren gaat uitzetten. Hij vraagt de passagiers om dan ook een paar minuten stil te zijn, zodat we alleen de natuur horen en daarvan kunnen genieten. De stilte is indrukwekkend, we horen allen het geluid van watervallen en van vogels.
Op de terugweg stopt de
bus bovenop de Wilmot Pass, waar voor de laatste keer de Doubtful Sound kunnen
zien. Daarna bezoeken we de waterkrachtcentrale. Met de bus gaan we door een
tunnel naar 180 meter onder de grond en kunnen we vanaf een bezoekersplatform
de centrale bekijken. Het 180 meter neerstortende water, waarmee de elektriciteit
wordt opgewekt zien we helaas niet.
 |
| De centrale |
We stappen weer op de
boot, genieten op het bovendek van het prachtige weer, en dan komt er einde aan
een indrukwekkende tocht.
Ed nodigt ons uit voor een verjaardagsdiner bij restaurant de "Red Cliff". We hebben het erg gezellig, het eten is prima en Ed heeft een overheerlijke wijn uitgezocht
 |
| Proost! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten