Vrijdag 29 november

Na het ontbijt vertrekken we naar “Mt. Cook Village”, dat een kilometer of 30 verder in het dal ligt, daar waar de weg ophoudt. We rijden langs Lake Pukaki en tussen enorme bergen met sneeuw op de top. Nu wordt duidelijk waarom de westkust van het zuidereiland de “New Zealand Alps” wordt genoemd.

Het informatiecentrum bevindt zich in de lobby van hotel “The Hermitage”. Henny en Ed vertrekken voor de “Hooker ValleyTrack”, een wandeling van drie-en-een-half uur met prachtige uitzichten op de Alpen en Lake Hooker aan het eind van de Hooker Glacier.

Annelies en ik gaan mee met “Glacier Explorers” naar “Tasman Lake”. Eerst een stuk met een bus en daarna twintig minuten lopen naar het meer, over een hobbelig met stenen bezaaid pad, waar speedboten met gidsen op ons liggen te wachten. Het meer ligt in de zon en ziet er prachtig uit.  Het water heeft een bijzondere wit-blauwe kleur, veroorzaakt door de zogenaamde “Glacial Rock Flour”, en we zien een groot aantal grotere en kleiner ijsbergen. We trekken voor de eerste keer onze bij Perry Sport gekochte rode regenjacks aan. Er worden zwemvesten uitgedeeld die aan moeten voordat we aan boord van de boot mogen. De schipper is ook onze gids. Ze vaart ons over het meer dicht langs de verschillende  ijsbergen, waarbij ze uitleg geeft over de “Tasman Glacier”, het ontstaan van de ijsbergen (maar 10% boven water), het breken en het smelten daarvan en het steeds groter worden van  het meer. Het is helder weer, waardoor we ook genieten van het uitzicht op Mt. Cook. Tegen het eind van de boottocht slaat het weer om en steekt er een enorme wind op die hoge golven veroorzaakt, waardoor er water over de boot slaat. Dankzij onze Perry regenjacks blijven we bijna droog.

Tasman Lake

In de boot

En nog een

Een ijsberg

Een ijskristal

Mt. Cook

We komen een kwartier na elkaar terug bij het informatiecentrum en gaan op zoek naar een supermarkt. Helaas voor ons, maar er is er geen in Mt. Cook Village. In het café, waar we een broodje eten, horen we dat de dichtstbijzijnde supermarkt in Twizel is, een plaatsje op bijna 70 km van waar we zijn.  Omdat we vanavond thuis willen eten, zit er niet veel anders op dan in de regen naar Twizel te rijden.

Terug bij onze “cottages”, regent  en waait het nog steeds. Gisteren zaten we buiten, nu binnen met de kachel aan.